Vorige week zaten we met een groep weerbaarheidtrainers bij elkaar, tijdens een bijeenkomst van de SKW. Tijdens de uren dat we in gesprek waren over het thema Rouw en Verlies, viel mij op dat we als gehele groep op een specifieke manier spraken over de term weerbaarheid. Er werd zo goed als niet gesproken over ‘voor jezelf opkomen’, ‘nee durven zeggen’, ‘grenzen stellen’ of ‘zelfverdediging’. Wat wel voortdurend om de hoek kwam was: wat voel ik diep van binnen? Kan ik delen wat er van binnen in mij speelt? Durf ik te laten zien wie ik van binnen ben?
Toen ik ‘s middags naar huis reed, vroeg ik mij af wat er tijdens de bijeenkomst gaande was. Is er binnen de weerbaarheid een verschuiving van de ‘harde’ naar de ‘zachte’ kant? Verword ons training een aftreksel van groepstherapie? Of is het terecht dat we als weerbaarheidtrainer ons meer richten op de binnenwereld van de cursisten?
Toen ik de jaaropleiding Weerbaarheid afrondde in 2005, was er weinig aandacht voor het gevoelsniveau van de cursisten. Er werd wellis waar gesproken over Ja, Nee en Twijfelgevoel binnen een training, maar voor de rest was de training vooral een aaneenschakeling van praktische weerbaarheid. Let wel: heel nuttig uiteraard, maar voor mijn gevoel ging het voorbij aan iets wat heel belangrijk is voor het praktisch toe kunnen passen van weerbaarheidtools. Namelijk: wie ben ik in mijn kern? Welke patronen spelen er bij mij, waardoor handel ik zoals ik handel? En hoe kijk ik naar mijn handelen? Kijk ik zonder oordeel? Mag ik van mijzelf zijn wie ik ben? En ben ik goed zoals ik ben?
In mijn eigen trainingen besloot ik dit op te pakken. Met deze thema’s aan de slag te gaan, leverden bijzondere en soms confronterende situaties op. Zo had ik eens een meisje in een weerbaarheidstraining, die thuis kwaad uitriep: de juf zegt wel dat iedereen goed is zoals hij is en dat ik mag zijn wie ik ben, maar ze probeert ondertussen wel om mij te veranderen! Ik moet van haar stop en nee zeggen, terwijl ik dat helemaal niet leuk vind om te doen! Ik ben toch goed zoals ik nu ben?!
Het is een prachtig voorbeeld van hoe complex de binnenwereld kan zijn bij cursisten. En hoe deze wirwar van gevoelens en emoties kan leiden tot een blokkade, waardoor de praktische theorie van weerbaarheid geen grond kan vinden om te groeien. Het geeft voor mij ook aan hoe noodzakelijk het is om hier aandacht aan te schenken. Zodat het vertrouwen in het Zelf kan groeien en sterken.
Voor mij voelde de SKWbijeenkomst als een samenzijn met gelijkgestemden. Weerbaarheid is voor mij ruimte geven aan de binnenwereld in al zijn complexiteit. Door hier ruimte aan te geven, krijgt de praktische weerbaar de ruimte om tot bloei te komen. Werken van binnen naar buiten, vanuit de kern van Zijn.